Vandaag was zo'n dag, dat alles fout ging.

Men had in Stickhausen voor een andere akker gezorgd, omdat de akker van vorige week extreem slecht was. Deze akker leek vanaf de zijkant beter, maar toen ik de speuren van Orkana en Orsa uittrapte, kwam ik er achter, dat dit wel een heel slechte akker was. Beter heeft men daar in de omgeving kennelijk niet te bieden. Daar speurt men op weide, maar dat is een omstandigheid, waarop ik binnen mijn vereniging niet op getraind heb.

Ik was bijna uitgeput, toen ik de beide sporen had uitgetrapt, want ik zakte er bij iedere voetstap een aantal decimeters in, waarna de voetstappen weer vol liepen met zand.

Vervolgens begonnen met Orkana. Zij liet om te beginnen al zien, dat ze niet erg geconcentreerd was, maar verder bleek, dat ze vanaf de aanzet voortdurend de verkeerde kant op ging. Ik moest haar enkele keren opnieuw aanzetten met steeds weer hetzelfde resultaat. Toen ze toch enigszins de lucht van het spoor te pakken leek te hebben, verwees ze het eerste voorwerp. Ik zette haar opnieuw aan en meteen verliet ze het spoor weer. Ik zag, dat alle voetstappen, die ik had gemaakt (en dat waren heel diepe voetstappen, want je zakte wel veertig centimeter in de grond), vol waren gelopen met het mulle zand van deze akker.

Vervolgens overliep Orkana de eerste hoek en moest weer worden aangezet. Het volgende voorwerp werd verwezen. Vervolgens overliep ze weer de hoek en ging het laatste stuk van het spoor redelijk recht naar het eind toe, waar ze het laatste voorwerp verwees.

Daarna kwam Orsa, die zich meteen al gedrevener toonde en vanaf de aanzet het spoor oppakte tot het eerste voorwerp, dat enigszins aarzelend verwezen werd. Daarna werd het speuren vervolgd en verliet ook zij het spoor. Na enige correctie speurde ze verder, constant met de neus aan de grond en constant gedreven, maar overliep ook de eerste hoek. Ik probeerde haar met de stem tot zoeken te bewegen, maar ze kwam voor me zitten met een gezicht van "wat verwacht je nou eigenlijk van mij", en dat voor een teef, die, net als haar zus, zich altijd in het spoor "stort".

Dus zette ik ook haar opnieuw aan, waarna ze haar werk vervolgde en het tweede voorwerp verwees. Daarna door naar de tweede hoek, die ze eveneens overliep. Dat komt normaal niet voor bij Orsa. Ik kon haar ook niet bewegen om zelfstandig het spoor weer op te pakken, dus nogmaals aanzetten. Het laatste gedeelte van het spoor werd moeizaam afgewerkt. Omdat ze soms enigszins naast het spoor liep, werd het laatste voorwerp bijna overlopen. Dat gebeurde echter niet door mijn correctie.

Dit was een zeer demotiverende ervaring. Normaal speuren beide honden als een trein. Deze akker was echter één van de slechtste, die ik ooit heb mogen meemaken. In de praktijk worden de beide honden niet gespaard. Ook moeilijke akkers moeten ze pakken. Of het nu heeft gelegen aan het onlangs omgewoelde veld, dat eigenlijk geen akker was, maar een omgeploegd weiland, of dat het lag aan de (mogelijk) afwijkende bodem, een bodem, die anders was dan wat ze normaal gewend zijn, weet ik niet. Dat het niet goed ging, was wel duidelijk.

Het was voor mij wel een reden om mij voor het examen van komende zaterdag af te melden. Dit heeft geen zin. Jammer en teleurstellend.