Het had behoorlijk geregend, de akkers waren niet bevroren. Er stond een strakke wind, volgens de weerberichten windkracht 4 maar het leek mij meer. Het was in ieder geval behoorlijk onaangenaam op het speurveld bij een temperatuur van 0,5 graden Celsius. Toch maar eens kijken hoe de honden op deze weersomstandigheden zouden reageren.

Quinty reageerde nog steeds een beetje geërgerd op het Böttcher-speurtuig, dat ze sinds kort steeds moet dragen. Het begint echter steeds meer te werken en heeft een belangrijke invloed op haar soms overdreven snelheid. Die is nu weg.

Ze kreeg een groot IPO.1-spoor voorgeschoteld. Het eerste en derde rechte stuk lagen dwars op de strakke wind, het tweede stuk recht op de wind, waarbij Quinty dus tegen de wind in moest speuren. Vaak speuren honden dan soms wat naast het spoor als de wind er dwars over waait en met "hoge neus", als de hond tegen de wind in speurt.

Er lagen drie voorwerpen op het spoor. Er lag zeer weinig wordt op het spoor met aan het eind, na het laatste voorwerp, vrijwel de volledige maaltijd: een Rodi-hondenworst.

Quinty werkte het spoor aanvankelijk wat nerveus uit door het voor haar onaangename gevoel van het speurtuig. Daarna werd dat beter en speurde ze wat ongedurig verder.

Ze bleef strak op het spoor, overliep de eerste hoek licht en werkte vervolgens de rechte stukken prima uit. De neus bleef laag en haar concentratie was goed te noemen. Alle 3 voorwerpen werden snel en overtuigend en correct verwezen. De hervatting van het speuren na de voorwerpen was voorbeeldig.

Ik was tevreden.